Projecten

U bent hier:

home - projecten - 4 projecten 2007 - habantota

Habantota

Habantota heeft een status aparte binnen alle werkzaamheden van ons. Zoals jullie al op deze site hebben kunnen lezen is deze stad enorm getroffen door de tsunami. Misschien is dit wel de zwaarst getroffen stad in Sri lanka. Om een voorbeeld te geven: We spraken hier een man vol verdriet en haat. Hij vertelde ons toen we op een open vlakte stonden, met tranen in zijn ogen: Dit is de plek waar altijd markt was in Habantota. Op 26 december 2004 was hier ook markt en al mijn kinderen werkten op de markt. In totaal waren er gemiddeld 2000 bezoekers op de markt tijdens de Tsunami. Niemand heeft het overleefd. Mijn kinderen die er werkten ben ik verloren en mijn vrouw die er inkopen aan het doen was.Dit soort verhalen doen echt wat met je. Kippevel en tranen in je ogen. Zeker als je er staat voel je de ellende van deze stad. Echt vreselijk. Door het enorme isolement van deze stad is er nog veel te weinig gebeurd hier. Reden temeer om hier een helpende hand toe te reiken. Hieronder citaten uit mijn dagboek aan elkaar geplakt van de hulp die we er in 2007 geboden hebben:

Na het eten duiken Firnas, Ruzain en ik het kantoor in. Er zij momenteel een 10tal wateraansluitingen echt dringend nodig bij mensen die mensonwaardig leven op het moment. Dit zijn de families waar Ruzain en ik gisteren al voor weggeweest zijn. We besluiten in ieder geval deze tien aanvragen in behandeling te geven bij de waterboard zodat ik ze voor vertrek kan afrekenen en ik zeker weet dat de mensen een goede wateraansluiting hebben. Weer een dikke duizend euro goed besteed. Daarna vertellen ze dat er in de buurt een school is die vrij achteraf ligt en waar voor het grootste gedeelte de allerarmsten les krijgen. Vorig jaar hebben we deze school geholpen met een wateraansluiting. Zij hebben een groot tekort aan schoolborden. Momenteel schrijft men op de betonnen muur. Ik besluit om daar een kijkje te gaan nemen. Daarna komt het verzoek waar ik al een beetje ″bang″ voor was. Habantota.

Habantota is een dorp wat tijdens de Tsunami compleet van de kaart geveegd is. Duizenden zijn hier verdronken toentertijd en de laatste twee keer dat ik hier geweest ben was het nog steeds een spookstad. We hebben hier ten tijde van de Tsunami een school geholpen met wat wederopbouwprojecten voor scholieren. Schoolboeken, drinkflessen, eten enz. Het hoofd van deze school ken ik inmiddels goed want ook vorig jaar hebben we deze man bezocht en hem ondersteund met geld voor een schoolreisje met de kinderen. Thuis in Nederland hebben we toen per fax nog een schrijven gehad over het hoe en wat van die schoolreis met uiteraard de nodige dank. De school zelf is inmiddels volledig vernieuwd door Unicef. Habantota wordt meestal vergeten omdat het zo enorm ver weg ligt. Ook is het een soort Sahara van Sri Lanka met enorme zoutvlaktes waar de zon dagelijks op brandt. Maar goed, het hoofd van de school heeft dus weer met Firnas gebeld omdat hij gehoord had dat de Hollanders weer kwamen. In 2005 had hij ons al om schoenen gevraagd voor de allerarmste scholieren, alleen hadden we toen geen geld meer omdat we eten, drinken en schoolspullen als eerste prioriteit hadden. Het blijkt nu dus (echt ongelooflijk) dat deze kinderen nog steeds geen schoenen hebben. Er zit dus niets anders op om de enorme lange en pittige reis te gaan maken naar Habantota om deze schoenen en nog wat schoolboeken te gaan uitdelen. Het hoofd van de school faxt ons morgen lijsten met namen en aantallen door zodat we precies weten waar we aan toe zijn. Met elkaar besluiten we dat deze school op het moment meer prioriteit heeft dan de lijst die we van de deputy major gekregen hebben. Je zou het liefst iedereen willen helpen maar je moet nou eenmaal keuzes maken. Eindelijk stoppen we met overleg en gaan een borrel drinken op de verjaardag van m’n vader en m’n vrouw. Proost vanuit de tropen.

Goed ,op weg naar het regelen van het volgende project: School in Habantota:

· 55 kindertassen voor de allerkleinsten

· 250 schooltassen voor 10+

· 1000 pennen

· 500 schoolboeken

· 10 superdozen papier

· 128 paar kinderschoenen

We besluiten dat we eerst de stad gaan afstruinen voor de beste prijzen. Het is weer bloed heet vandaag en drijfnat komen we bij een soort groothandel aan voor schoolspullen. Zelfs Ruzain krijgt bij het uistappen een wegtrekker. Chootan gaat voor ons snel koud water kopen. We willen proberen om hier alles aan te schaffen, mits de prijzen goed zijn. Gelukkig werkt het personeel super met ons mee en de chef geeft ons een flinke korting op onze grote investering. We maken de deal gelijk rond, alles is op voorraad en iedereen helpt ons mee om de spullen in te laden. Op naar de schoenenwinkel. Schoenen kunnen spotgoedkoop zijn in Sri Lanka maar ik zeg Ruzain dat ik naar een winkel wil die goede kwaliteit verkoopt. Dan maar geen korting maar tenminste wel goede kwaliteit wat erg belangrijk is voor jonge voeten die zoveel moeten lopen. Honderdachtentwintig paar schoenen hebben we vrij snel uitgekozen en morgen kunnen we de schoenen afhalen in het magazijn. Inmiddels is het 17:30 uur en werkelijk totaal kapot rijdt Ruzain de bus naar huis. We hebben allebei even een dippie door de enorme drukke dag, het vele geregel en de warmte. Thuis aangekomen werk ik de financiën bij zodat we weer weten wat we nog te besteden hebben en daarna schrijf ik alvast een stuk van het verslag van vandaag zodat ik morgenochtend de handen vrij heb.

Alles wordt in het werk gesteld om zaterdag rond 14:00 uur de lange reis te gaan maken naar het afgelegen Habantota. We hebben alle spullen inmiddels voor de school verzameld en ook de schoenen zijn bij Ruzain thuis bezorgd. We huren een bus zodat alles vast vooruit gestuurd wordt naar het hoofd van de school in Habantota omdat het een gigantische berg spullen is die we onmogelijk zelf kunnen meenemen. Het is rond 13:00 uur en eigenlijk had ik deze hele dag vrij willen plannen om eens even lekker te relaxen aan het strand, maar als er nog zoveel geregeld moet worden lig je daar toch ook niet lekker dus helaas pindakaas. Nu we voor Habantota alles geregeld hebben staat Ruzain erop dat ik naar Unawatuna gebracht wordt om daar heerlijk even te gaan zwemmen en relaxen in de oceaan. Ik besluit dat het misschien wel even goed is om dit te doen en na een kwartiertje rijden dobber ik heerlijk in de warme oceaan. Lekker even alleen zonder ellende om me heen en allerlei mensen die van alles aan me vragen. Gewoon lekker met een fles bier en een goed boek onder de palmboom relaxen s’Avonds worden alle voorbereidingen voor Habantota doorgenomen. We gaan met een groep van tien. Er moet nog wel wat geregeld worden zoals kapmessen, geweren ( ook voor bescherming), speciale dekens tegen de musqito enz. Iedereen vraagt of ik echt wel in de jungle wil slapen want een guesthouse is zo voor me geregeld, maar ik prakkizeer daar niet over, deze kans laat ik me niet ontnemen. Het is rond 22:00 en we gaan naar bed..

Vanochtend nog wat dingen geregeld voor de school die we van schoolborden gaan voorzien. Nadat dit alles geregeld is laden we het busje in en vertrekken we met tien man naar Habantota. Het is een lange reis en na ongeveer vier uur rijden komen we aan bij het hoofd van de school. Deze man is ook nog eens gids en jachtopziener van de jungle en weet alles van dieren, jagen en de juiste plekken om bijvoorbeeld olifanten te spotten. Het geld dat hij hiermee verdient stopt hij in een apart potje zodat hij hiermee arme gezinnen kan ondersteunen. Van Firnas hoor ik dat Habantota een enorm arme streek is en dat dit vooral komt door het isolement en de zoutvlaktes. De Master ondersteunt veel gezinnen, zowel van zijn normale salaris maar vooral ook van zijn bijbaantje als gids en jachtopziener. Het busje met de gekochte spullen is al gearriveerd en staan al bij hem binnen zodat we vrij snel richting jungle kunnen.

23 April

Om 9:30 uur komen we aanrijden bij de school en een enorme groep kinderen zitten klaar en verwelkomen ons. Het liefst zou ik alle spullen die we voor ze hebben door de leraren uit willen laten delen zodat ik op een afstandje kan toe kijken want ik weet me nooit echt houding te geven en het gaat tenslotte om hun en niet om een dankbaar gebaar richting mij. Hier heb ik al eens met Ruzain over gesproken maar de gewoonten zijn hier nu eenmaal zo en het wordt als een belediging gezien als de gever het niet zelf regelt allemaal, zeker omdat hij wel aanwezig is. Er zijn inderdaad veel kinderen zonder schoenen. Het valt mij op dat er ook kinderen zijn die wel schoenen hebben maar die niet echt geschikt zijn voor hun. Er lopen meisjes van acht op naaldhakken anderen met zwart gelakte schoentjes. Jongens op bergschoenen of veel te grote sportschoenen. De master legt uit dat ze vorig jaar een partij tweedehands schoenen hadden gekregen en dat nood dan eenmaal wetten breekt. Of de kinderen blijven op blote voeten lopen, of dan toch maar deze tweedehandsschoenen. Na een introductie worden de kinderen naar voren geroepen. Ik zit samen met Firnas en Ruzian vooraan. Er gaan best veel emoties door je heen als je in een klaslokaal zit met honderdachtentwintig kansarme kinderen die 's morgens niet weten of er 's avonds wel genoeg eten op tafel staat. Het is maar een druppel die we met z’n allen op de gloeiende plaat leggen maar wel een verdomd mooie en belangrijke druppel. Ik moet denken aan een regel uit een liedje: Een kind onder de evenaar wordt later vaak een bedelaar, helaas gaat dit gezegde voor veel kinderen hier op ook al ligt Sri Lanka nog net boven de evenaar. Het uitdelen begint en één voor één nemen ze hun schoolspullen en een paar schoenen in ontvangst. Allemaal bedanken ze netjes en werkelijk op elk gezicht staat een enorme glimlach. Super dat we hier weer naar toe zijn gegaan en deze school toch weer wat hebben kunnen helpen. De Master en overige leraren bedanken ons hartelijk. Ook ik bedank hem voor de jungletocht die ik nooit meer zal vergeten. We vertrekken weer richting Galle, een lange en warme reis. In het busje realiseer ik me wat een enorm gaaf weekend ik heb gehad, fantastisch om dit allemaal mee te mogen maken. Jullie moeten je allemaal realiseren in Nederland dat, hoe groot of klein je gift is geweest is, voor een paar eurootjes kan je hier al zo enorm veel goeds doen.